Zbigniew Boniek
27.09.2005
Edycja 2005 >>

Zbigniew Kazimierz Boniek (ur. 3 marca 1956 w Bydgoszczy) – polski piłkarz, trener, działacz sportowy i biznesmen. Były selekcjoner reprezentacji Polski w piłce nożnej. Od 26 października 2012 prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Jeden z najwybitniejszych polskich piłkarzy w historii. Należy do grona stu najlepszych piłkarzy w historii światowej piłki nożnej według FIFA. Uczestnik 3. turniejów finałowych mistrzostw świata – Argentyna 1978, Hiszpania 1982 (3. miejsce), Meksyk 1986 (łącznie 16 meczów i 6 goli). Zdobywca m.in. Pucharu Europy (1985), Pucharu Zdobywców Pucharów (1984) i Superpucharu Europy (1984). Zdobywca III. miejsca w Plebiscycie Złotej Piłki w 1982 roku.

Piłkarz 50 i 60-lecia Tygodnika Piłka Nożna.
Wybitny Reprezentant Polski oraz były kapitan reprezentacji Polski.
W swojej karierze reprezentował barwy Zawiszy Bydgoszcz, Widzewa Łódź, Juventusu oraz AS Romy.

Kariera klubowa

Jest wychowankiem Zawiszy Bydgoszcz, w którym grał od 1968[2]. W 1975 roku trafił do Widzewa Łódź[3][4], w którym zadebiutował 16 sierpnia 1975[4][5]. Z tym klubem dwukrotnie zdobył Mistrzostwo Polski (1981, 1982). W łódzkim klubie rozegrał 172 ligowe mecze, strzelając 50 bramek.

Przed Mistrzostwami Świata w 1982 r., w ostatnim dniu okienka transferowego (30 kwietnia 1982) podpisał kontrakt z Juventusem Turyn. Polski zawodnik obok Paolo Rossiego i Michela Platiniego był jednym z filarów zespołu. W latach 1984–1985 zdobył z tym klubem wszystkie najważniejsze międzynarodowe trofea, na czele z Pucharem Europy i Pucharem Zdobywców Pucharów[8]. Był nazywany „Pięknością nocy”, gdyż najlepsze występy notował w meczach rozgrywanych przy sztucznym oświetleniu.

W barwach Juventusu uczestniczył w spotkaniu finałowym Pucharu Europy w 1985 na Heysel w Brukseli, gdzie przed spotkaniem doszło do zamieszek, w wyniku których śmierć poniosło 39 kibiców (następnego dnia, grając w Tiranie, strzelił zwycięską bramkę dla reprezentacji Polski w meczu z Albanią w eliminacjach mistrzostw świata 1986). W lipcu 1985 za 3 miliardy lirów przeszedł do AS Roma. Z klubem tym w 1986 roku zdobył Puchar Włoch. Właśnie tam w 1988 roku zakończył karierę piłkarską.

Reprezentacja narodowa

W reprezentacji Polski zadebiutował w wieku 20 lat, 24 marca 1976 roku, w meczu przeciwko reprezentacji Argentyny, jeszcze pod wodzą Kazimierza Górskiego. Na stałe zadomowił się w kadrze Jacka Gmocha w trakcie Mistrzostw Świata w Argentynie w 1978 r., gdzie popisał się zwłaszcza strzeleniem dwóch bramek w meczu z Meksykiem. Mimo tego Polacy odpadli jednak z turnieju po drugiej rundzie.

W 1980 r. był zamieszany w tzw. Aferę na Okęciu i w konsekwencji zawieszony w prawach reprezentanta. Szybko jednak wrócił do kadry i odegrał czołową rolę w występie polskiej reprezentacji na Mistrzostwach Świata w Hiszpanii w 1982 r. W pamięci kibiców szczególnie zapamiętany dzięki hat-trickowi w Barcelonie w spotkaniu z reprezentacją Belgii. W meczu przeciwko Związkowi Radzieckiemu obejrzał drugą żółtą kartkę na tym turnieju, przez co zmuszony był pauzować w meczu półfinałowym przeciwko Włochom, przegranym przez Polskę 0:2. Do składu wrócił na mecz o trzecie miejsce z Francją wygranym przez Polskę 3:2. Na Mistrzostwa Świata w Meksyku w 1986 r. pojechał jako kapitan reprezentacji Polski. Reprezentacja odpadła w 1/8 finału po porażce z Brazylią 0:4. Na trzech turniejach finałowych Mistrzostw Świata (1978, 1982, 1986) rozegrał 16 spotkań, strzelając 6 goli.

Znakomite występy podczas Mistrzostw Świata oraz w Juventusie zaowocowały trzecim miejscem w plebiscycie czasopisma France Football na najlepszego piłkarza Europy 1982 (jako drugi Polak w historii – po Kazimierzu Deynie). Wcześniej wybrany został do drużyny gwiazd mistrzostw świata. Także w 1982 roku, jako drugi - po Wacławie Kucharze - piłkarz w historii, został najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”. Dwukrotnie w 1978 r. i 1982 r. został najlepszym piłkarzem roku w Polsce w plebiscycie „Piłki Nożnej”. W 1976 r. został wybrany piłkarskim odkryciem roku w Polsce w plebiscycie „Piłki Nożnej”.

Ostatni występ reprezentacyjny Zbigniewa Bońka miał miejsce 23 marca 1988 roku w meczu z Irlandią Północną. W reprezentacji rozegrał łącznie 80 meczów i zdobył 24 bramki[6]. Jest członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta.

W 1979 roku wybrany do drużyny „Reszty Świata” na mecz z mistrzem świata, Argentyną, wygranym przez drużynę gwiazd 2:1. W drużynie „Reszty Świata” wystąpił także w meczu z Francją w 1986 r., podczas pożegnalnego występu Michela Platiniego[6].

Po zakończeniu kariery

Zbigniew Boniek podczas losowania fazy grupowej UEFA EURO 2012 (grudzień 2011)

Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

W latach 1989–1990 odbył kurs trenerski w Coverciano. W sezonie 1990/1991 prowadził drużynę US Lecce, występującą wówczas w Serie A. Sezon ten zakończył się spadkiem do Serie B. W następnym sezonie Boniek prowadził drużynę AS Bari, grającą w Serie A. Zespół zakończył sezon na piętnastym miejscu i spadł do Serie B. W sezonie 1992/1993 Zbigniew Boniek został zatrudniony w grającym w Serie C1 Sambenedettese, skąd został jednak zwolniony przed końcem rozgrywek.

Za kadencji Michała Listkiewicza do sierpnia 2002 roku pełnił funkcję wiceprezesa PZPN. W 2002 przez kilka miesięcy był selekcjonerem polskiej reprezentacji piłkarskiej. Od 2004 do 20 lipca 2006 ponownie związany z Widzewem jako jeden ze współwłaścicieli i członków zarządu stowarzyszenia. Od 18 czerwca 2007 do września 2008 członek Rady Nadzorczej nowo utworzonego Klubu Sportowego Widzew Łódź SA.

W 2004 Pelé umieścił go na liście FIFA 100. Jest jedynym polskim piłkarzem umieszczonym na tej liście.

30 października 2008 bez powodzenia kandydował w wyborach na prezesa polskiej federacji piłkarskiej (przegrał z Grzegorzem Lato), jednak w następnych wyborach, 26 października 2012, zwyciężył (otrzymując w drugiej turze 61 głosów delegatów-przy wymaganych co najmniej 59) i objął urząd prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej. W 2009 otrzymał nagrodę Golden Foot „All-Time”.

Życie prywatne

Jest synem byłego piłkarza Zawiszy i Polonii Bydgoszcz Józefa Bońka. Zbigniew Boniek mieszka na stałe w Rzymie. Ma żonę Wiesławę, romanistkę, dwie córki, Karolinę i Kamilę oraz syna, Tomasza. Mężem córki Karoliny jest były włoski tenisista, Vincenzo Santopadre[18]. Mają syna Mateo (ur. 2004).

Źródło: Wikipedia

Powrót