Wojciech Fortuna

Wojciech Fortuna (ur. 6 sierpnia 1952 w Zakopanem) – skoczek narciarski, zawodnik Wisły-Gwardii Zakopane, mistrz olimpijski i automatycznie mistrz świata z Sapporo  z 1972 r. Medal zdobyty przez Wojciecha Fortunę był pierwszym złotym medalem zimowych igrzysk olimpijskich w historii polskiego sportu i jednocześnie setnym medalem olimpijskim dla Polski w ogóle. Trzykrotny medalista mistrzostw Polski (raz złoty i dwukrotnie brązowy). Czterokrotny uczestnik Turnieju Czterech Skoczni – najlepsze miejsce w jego klasyfikacji zajął podczas XXI edycji, kiedy to uplasował się na osiemnastym miejscu. W reprezentacji Polski występował w latach 1969–1979. Karierę sportową zakończył w 1979.

Jego rekord życiowy wynosi 132 m; ustanowił go na Velikance w Planicy w 1972.

Jest synem pochodzącej z Warszawy (do Zakopanego przeniosła się po powstaniu; jej ojciec, kapitan Wojska Polskiego Wacław Krzemiński, zginął w Miednoje, zabity przez NKWD) pielęgniarki Barbary (1917–2000) i urodzonego w Przemyślu Mieczysława (1920–1977), pracującego jako zastępca dyrektora zakopiańskiego szpitala; potem jako kierownik spółdzielni Ochrony Mienia. Brat Cecylii i Adriana, który także był skoczkiem, lecz przestał trenować po złamaniu nogi. Absolwent zakopiańskiej zasadniczej szkoły zawodowej, którą ukończył w 1971, kształcąc się na elektryka samochodowego.

Autor książek Prawda o Sapporo (1993) i Szczęście w powietrzu (2000), które ukazały się w Stanach Zjednoczonych. W trakcie całej swojej kariery trzykrotnie doznał wstrząśnienia mózgu, dwukrotnie złamał rękę i raz nogę; miał też poważną kontuzję kolana i kręgosłupa.

Źródło: Wikipedia