Tadeusz Ślusarski
27.10.2000
Edycja 2000 >>

Tadeusz Ślusarski ps. Ślusarz (ur. 19 maja 1950 w Żarach, zm. 17 sierpnia 1998 pod Ostromicami) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w skoku o tyczce.

Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich – w pierwszy swoim starcie w Monachium (1972) nie zaliczył żadnej wysokości w finale; cztery lata później w Montrealu zdobył złoty medal, a w 1980 w Moskwie zajął drugie miejsce. Dwukrotny halowy mistrz Europy oraz srebrny medalista uniwersjady.

Syn Ignacego i Cecylii Grzmil. Urodził się w Żarach w robotniczej rodzinie. W 1969 ukończył w rodzinnym mieście technikum samochodowe, a w 1978 został absolwentem poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Trzynaście razy stawał na podium (w tym 5 razy na jego najwyższym stopniu) mistrzostw Polski seniorów. W latach 1972–1985 19 razy bronił barw narodowych w meczach międzypaństwowych, odnosząc w nich 6 zwycięstw indywidualnych. Czterokrotny rekordzista Polski. 29 maja 1976 podczas zawodów ligi lekkoatletycznej wraz z Władysławem Kozakiewiczem wynikiem 5,62 ustanowił rekord Europy, a 8 lutego 1976 w Warszawie pobił halowy rekord świata wynikiem 5,56. W 1976 roku zajął piąte miejsce w plebiscycie Przeglądu Sportowego, a w 1980 w tymże plebiscycie był ósmy. W 2009 roku zajął drugie miejsce wśród tyczkarzy w konkursie na najlepszych zawodników 90-lecia Polskiego Związku Lekkiej Atletyki przegrywając jedynie z Władysławem Kozakiewiczem. Zginął, wraz z Władysławem Komarem, 17 sierpnia 1998 w wypadku samochodowym niedaleko Wolina. Zasłużony mistrz sportu, odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Kariera sportowa

Sport zaczął uprawiać w czasie nauki w szkole podstawowej. W 1962 roku, za namową nauczyciela wychowania fizycznego Henryka Jacha, został zawodnikiem klubu MKS Sokół Żary. Początkowo startował w zawodach dzieci i młodzieży w różnych konkurencjach (biegach sprinterskich, skoku wzwyż, skoku w dal oraz czwórboju lekkoatletycznym). W latach 1964–1969 był uczniem żarskiego technikum samochodowego. W szkole tej po raz pierwszy spotkał się ze skokiem o tyczce. Jego wychowawcą szkolnym był wówczas propagator skoku o tyczce Grzegorz Kurkiewicz. Właśnie Kurkiewicz przygotował Ślusarskiego do uprawiania tej konkurencji lekkoatletycznej. Swój pierwszy skok o tyczce Ślusarki oddał na szkolnej sali gimnastycznej należącej do żarskiego technikum, uzyskując w tej próbie wysokość 2,75. W czasie małego memoriału Janusza Kusocińskiego w Poznaniu zawodnik Sokoła Żary został dostrzeżony przez ówczesnego trenera reprezentacji Andrzeja Krzesińskiego. W 1968 roku zajął 6. miejsce na europejskich igrzyskach juniorów, a wkrótce potem przeniósł się do Warszawy i rozpoczął treningi w klubie Skra.

1971 – 1975

W 1971 roku zdobył pierwszy w karierze medal mistrzostw kraju zajmując trzecie miejsce w zawodach na stadionie stołecznej Skry. Kolejny sezon przyniósł mu już tytuł mistrza Polski[6]. 6 sierpnia 1972 w Bydgoszczy skacząc na wysokość 5,29 poprawił o 9 centymetrów należący do Wojciecha Buciarskiego oraz Tadeusza Olszewskiego rekord Polski. Dwanaście dni później – 18 sierpnia – w Warszawie poprawił ten wynik jeszcze o centymetr ustalając rekord kraju na poziomie 5,30. Swój pierwszy start w igrzyskach olimpijskich zakończył nie zaliczając żadnej próby w finale. Także w roku 1972 po raz pierwszy wystąpił w meczu międzypaństwowym (przeciwko Wielkiej Brytanii). W 1973 został wicemistrzem Polski, a rok później w szwedzkim Göteborgu osiągnął pierwszy międzynarodowy sukces wygrywając halowe mistrzostwa Europy. Kilka miesięcy później na Stadio Olimpico w Rzymie był siódmy podczas czempionatu Starego Kontynentu na otwartym stadionie. 20 czerwca 1974 wynikiem 5,42 po raz trzeci w karierze poprawił rekord Polski. Na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy w 1975 zdobył ponownie złoty medal.

Igrzyska Olimpijskie 1976

Sezon olimpijski zaczął się dla Ślusarskiego bardzo dobrze. Najpierw 8 lutego w Warszawie poprawił halowy rekord świata (5,65), a 29 maja w Bydgoszczy wraz z Władysławem Kozakiewiczem został rekordzistą Europy. Po tych sukcesach tyczkarz doznał kontuzji: zerwał ścięgno i skręcił stopę. Wyjazd na igrzyska do Montrealu zawdzięcza trenerowi Krzesińskiemu, który wywalczył dla niego miejsce w reprezentacji. Ślusarski nie był w Kanadzie faworytem. Eliminacje rozegrano 24 lipca, zaś konkurs finałowy odbył się dwa dni później. Tyczkarz skakał z tzw. blokadą. W eliminacjach pokonał wysokość 5,10 i z dopiero szesnastym rezultatem awansował do finału. Podczas finału tylko trzy skoki, zaliczone w pierwszych próbach wysokości 5,20; 5,40 oraz 5,50, dały mu złoty medal. Tym ostatnim wynikiem ustanowił nowy rekord olimpijski. Próbował jeszcze poprawić ten wynik jednak trzy próby na 5,55 były nieudane.

1977 – 1979

W latach 1977–1979 Ślusarski zdobywał srebrne medale mistrzostw Polski seniorów. Podczas rozgrywanej w Sofii w 1977 roku uniwersjady zajął drugie miejsce przegrywając tylko z kolegą z reprezentacji Władysławem Kozakiewiczem. Rok później w Mediolanie zdobył drugie w karierze złoto halowego czempionatu Starego Kontynentu. Zupełnie nie udał mu się występ, w Pradze na mistrzostwach Europy (1978) gdzie nie zaliczył żadnej wysokości w eliminacjach i nie został sklasyfikowany. W kolejnym sezonie był drugi w zawodach półfinału pucharu Europy ulegając tylko reprezentantowi RFN Güntherowi Lohre.

Igrzyska Olimpijskie 1980

W 1980 roku sezon zaczął od nieudanego startu w halowych mistrzostwach Europy, podczas których nie zaliczył żadnej wysokości w finale. Podczas zawodów na stadionie Łużniki 28 lipca Ślusarski ex aequo ze swoim reprezentacyjnym kolegą Mariuszem Klimczykiem wygrał skokiem na wysokość 5,40 eliminacje. Finał skoku o tyczce odbywał się tego samego dnia – dziesiątego dnia igrzysk, podczas których Polacy nie zdobyli jeszcze złotego medalu. W olimpijskim finale podobnie jak cztery lata wcześniej w Montrealu zaliczył tylko trzy wysokości: 5,35; 5,55 oraz 5,65. Ostatnią z tych wysokości udało mi się przeskoczyć w ostatniej próbie wyrównując tym samym rekord olimpijski. Ostatecznie Ślusarski był drugi ex aequo z zawodnikiem ZSRR Konstantinem Wołkowem, a zawody wygrał Władysław Kozakiewicz z wynikiem 5,78 (był to nowy rekord świata).

Po 1981

Po igrzyskach w Moskwie Ślusarski nie odniósł już żadnych znaczących międzynarodowych sukcesów w sporcie poza zajęciem 4. miejsca w 1983 roku podczas pierwszych w historii mistrzostw świata[15]. W 1983 roku wystąpił także w halowych mistrzostwach Europy oraz finale pucharu Europy. W 1985 po raz ostatni reprezentował Polskę w meczu międzypaństwowym (przeciwko Włochom), a w 1986 roku w Grudziądzu zdobył swój ostatni medal mistrzostw Polski (brązowy). Karierę zakończył w 1988 roku.

Po zakończeniu kariery

Karierę sportową zakończył w 1988 roku mając 38 lat. Decyzję o zaprzestaniu czynnego uprawiania skoku o tyczce przekładał wiele lat. W ostatnich latach kariery wyjechał do Szwecji aby trenować, a jednocześnie pracować. Po powrocie do Polski był trenerem w Skrze oraz w lokalnym klubie w Otwocku, gdzie mieszkał. W tej podwarszawskiej miejscowości pracował jako nauczyciel w-fu w miejscowym liceum im. Gałczyńskiego.

Śmierć, pogrzeb, upamiętnienie

Zginął 17 sierpnia 1998 w wypadku samochodowym na drodze krajowej nr 3 (E65) pod Ostromicami w gminie Wolin. W zdarzeniu tym śmierć ponieśli także dwaj inni polscy lekkoatleci – pasażer Ślusarskiego, mistrz olimpijski w pchnięciu kulą Władysław Komar, oraz jadący drugim samochodem sprinter, mistrz Polski w biegu sztafetowym, Jarosław Marzec.W miejscu gdzie rozbił się samochód Komara i Ślusarskiego ustawiono pomnik pamięci wybitnych sportowców. Imieniem tragicznie zmarłego tyczkarza nazwano stadion Startu Otwock oraz przylegającą do niego ulicę. Został pochowany wraz z Władysławem Komarem w alei zasłużonych na warszawskich Powązkach. W jego rodzinnych Żarach oraz w Otwocku odbywają się tyczkarskie memoriały im. Tadeusza Ślusarskiego.

Źródło: Wikipedia

Powrót