Janusz Czerwiński

Janusz Czerwiński (ur. 24 października 1936 w Ostrowi Mazowieckiej) – piłkarz ręczny, reprezentant Polski. Trener piłki ręcznej, prowadził reprezentacje Polski, Islandii i Grecji. Prezes Związku Piłki Ręcznej w Polsce w latach 1988-1996. Naukowiec, profesor nauk o kulturze fizycznej. Wieloletni rektor Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku.

Jest wychowankiem Nysy Kłodzko, od 1959 występował w Spójni Gdańsk, od 1963 jako grający trener i w 1965 zdobył z nią wicemistrzostwo Polski (w rozgrywkach drużyn 7-osobowych). Równocześnie był zawodnikiem Słupii Słupsk i grał w rozgrywkach drużyn 11-osobowych. W latach 1962-1965 wystąpił w 11 spotkaniach reprezentacji Polski seniorów (11-osobowej), w tym na mistrzostwach świata w 1963, na których Polska zajęła 4. miejsce. W latach 1961-1962 zagrał też w dwóch spotkaniach reprezentacji Polski seniorów (7-osobowej).

W 1963 rozpoczął karierę trenerską, prowadził Spójnię Gdańsk jako grający trener, zdobywając z nią wicemistrzostwo Polski w 1965. W tym samym roku zakończył karierę zawodniczą. W 1966 sięgnął ze Spójnią po mistrzostwo Polski juniorów, w latach 1968-1969 i 1970 zdobył ze Spójnią mistrzostwo Polski seniorów. W latach 1967-1968 był trenerem reprezentacji Polski juniorów i w 1968 wywalczył z nią srebrny medal światowych igrzysk młodzieży. W latach 1968-1976 prowadził seniorską reprezentację Polski (w latach 1968-1970 wspólnie z Stanisławem Majorkiem, w latach 1970-1972 razem z Marianem Rozwadowskim i Jerzym Tilem, w latach 1972-1976 ponownie ze Stanisławem Majorkiem). Poprowadził tę drużynę na mistrzostwach świata w 1970 (13-16 miejsce), Igrzyskach Olimpijskich w 1972 (10 miejsce), mistrzostwach świata w 1974 (4 miejsce) i Igrzyskach Olimpijskich w 1976, gdzie odniósł razem ze S. Majorkiem największy sukces, zdobywając brązowy medal. Prowadził także akademicką reprezentację Polski, m.in. na akademickich mistrzostwach świata w 1971 (6. miejsce), 1973 (7. miejsce - razem ze Stanisławem Paterką) i 1975 (3. miejsce - razem ze Stanisławem Majorkiem i Marianem Rozwadowskim). W latach 1976-1977 był trenerem reprezentacji Islandii seniorów i w 1977 zajął z nią 4. miejsce w mistrzostwach świata grupy "B". W latach 1984-1987 prowadził bez sukcesów reprezentację Grecji seniorów, w 1987 zajął z tą drużyną 4. miejsce na Igrzyskach Śródziemnomorskich.

W latach 1978-1980 był szefem Wydziału Szkolenia, w latach 1980-1984 wiceprezesem, w latach 1988-1996 prezesem Związku Piłki Ręcznej w Polsce. W 1996 został honorowym prezesem ZPRP. Był jednym z założycieli Europejskiej Federacji Piłki Ręcznej (1991) i następnie działaczem tej organizacji (do 2004), w komisji metodycznej. W latach 1979-1981 był prezesem AZS WSWF Gdańsk.

W 1970 ukończył studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu, w 1972 został pracownikiem Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Gdańsku, w Zakładzie (następnie Katedrze) Zespołowych Gier Sportowych. W 1974 obronił w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu pracę doktorską Dynamika rozwoju sprawności ogólnej i specjalnej kadry narodowej w piłce ręcznej napisaną pod kierunkiem Zdobysława Stawczyka. W latach 1977-1981 był dziekanem Wydziału Wychowania Fizycznego WSWF w Gdańsku. Po przekształceniu tej uczelni w Akademię Wychowania Fizycznego w 1981 został jej rektorem (1981-1984), w latach 1987-1990 był prorektorem AWF ds. dydaktycznych, w latach 1993-1996 prorektorem ds. nauki, w latach 1996-2002 ponownie rektorem AWF. W latach 1997-2002 był przewodniczącym Konferencji Rektorów AWF. W 1990 habilitował się w Instytucie Kultury Fizycznej w Leningradzie na podstawie pracy Teoretyczno-metodyczne podstawy przygotowania piłkarzy ręcznych w Polsce, w 1996 otrzymał tytuł profesora nauk o kulturze fizycznej, w 1998 tytuł profesora zwyczajnego.

Źródło: wikipedia

• Edycja 2017
• Edycja 2016
• Edycja 2015
• Edycja 2014
• Edycja 2013
• Edycja 2012
• Edycja 2011
• Edycja 2010
• Edycja 2009
• Edycja 2008
• Edycja 2007
• Edycja 2006
• Edycja 2005
• Edycja 2004
• Edycja 2003
• Edycja 2002
• Edycja 2001
• Edycja2000